مترجم سکوت / گفت و گو با طاهره بشیر، مترجم زبان اشاره

خبرگزاری مهر؛ گروه مجله*: زبان اشاره دنیای خاص خودش را دارد. علی‌رغم همه محدودیت‌ها و سختی‌هایی که ناشنوایان به خاطر ناشنوایی و سر و کار داشتن اجباری با زبان اشاره با آن مواجه‌اند و نباید آنها را نادیده گرفت، زبان اشاره برای ما آدم‌های شنوا نوعی از آرامش و زیبایی و معصومیت را هم داراست. زبان اشاره زبان رمز و راز است و می‌توان با اشاره بسیاری معانی را بدون لب گشودن بیان کرد و شنید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همین مسأله زبان اشاره را قدری رازآمیز و جالب می‌کند، به خصوص که در فواید سکوت و به «یک اشاره راز فهمیدن» و حرف دل را شنیدن، بسیار گفته و شنیده شده است. اولین زبانی که آدمیان نخستین با آن حرف می‌زدند زبان اشاره بود و از این رهگذر که بعضی فلاسفه و اندیشمندان می‌گویند «والاترین چیزها برگشت به ابتدایی‌ترین آنهاست»، توجه به زبان اشاره و اندیشیدن درباره آن می‌تواند نکات نغز و جالبی به همراه داشته باشد.

به بهانه سالروز درگذشت جبار باغچه‌بان، کسی که خدمات بزرگی به آموزش نوین ناشنوایان در ایران کرد، پای صحبت خانم طاهره بشیر، مترجم زبان اشاره نشسته‌ایم، تا از زوایای پنهان زندگی با زبان اشاره برایمان بگوید.

چه شد که به زبان اشاره علاقه‌مند شدید؟ آیا اجباری در کار بود؟

من سال‌های زیادی مربی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بودم. سال ۱۳۸۰ بود که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با همکاری یونیسف، بهزیستی، آموزش و پروش استثنایی و شورای کتاب کودک یکی از کتابخانه‌های خودش در استان تهران را تبدیل به «کتابخانه فراگیر» کرد. یعنی کتابخانه را به وسایل و کتاب‌هایی که برای بچه‌های نابینا و ناشنوا مناسب است، تجهیز کرد. زمانی که آن کتابخانه تبدیل به کتابخانه فراگیر شد، معنی‌اش این بود که بچه‌های نابینا، ناشنوا و معلول جسمی و حرکتی هم از این به بعد می‌توانند در کنار دیگر بچه‌ها از خدمات کتابخانه استفاده کنند. حضور در آن فضا باعث شد من هم در آن چرخه قرار بگیرم. ما معلمان و مربیان و کسانی که با این بچه‌ها در ارتباط بودیم باید آموزش‌هایی می‌دیدیم تا بتوانیم با این بچه‌ها بهتر کار بکنیم. از جمله آن آموزش‌ها آموزش زبان اشاره بود که من اسمش را اجبار نمی‌گذارم. درواقع این برای من فرصتی بود تا بتوانم زبان تازه‌ای را یاد بگیرم و با دنیای وسیع‌تری از بچه‌ها ارتباط بگیرم.

پس بیست سالی هست که به زبان اشاره مسلط هستید.

بله. از سال ۸۰ تا امروز. البته من نمی‌گویم به زبان اشاره مسلط هستم ولی بیست سال است که با این زبان سر و کار دارم و استفاده می‌کنم. در این بیست سال کانون ۴۵ مرکز خودش در سراسر کشور را فراگیر کرده و همکاران ما در این مراکز در کنار بچه‌های عادی به بچه‌های با نیازهای ویژه هم خدمات می‌دهند.

سرانه مترجمان زبان اشاره در کشور ما چطور است؟ آیا پاسخگوی نیازی که داریم هست؟

از سرانه اطلاع دقیق ندارم و آمار آن به راحتی قابل دستیابی است، ولی حتماً نیاز به توجه بیشتر داریم. تعداد کم مترجمان زبان اشاره در کشور، برای ناشنوایان مثل این است شما که به یک کشور غریبه‌ای بروید که زبان‌شان را بلد نیستید. طبیعتاً آنجا احساس غربت و تنهایی می‌کنیم و اگر به یکباره با یک همزبان مواجه بشویم احساس بهتری پیدا می‌کنیم. درباره ناشنوایان هم همینطور است. خیلی پیش آمده و من از دور و بری‌هایم می‌شنوم و حتماً خودتان هم تجربه کرده‌اید که ناشنوایی از شما یا دیگران سوالی بپرسد و نتوانید راهنمایی‌اش کنید. این نشان‌دهنده این است که آدم‌های زیادی با زبان اشاره آشنا نیستند. فقط هم این نیست، بلکه در آشنایی با روش‌های ارتباط با افراد ناشنوا که زبان اشاره هم یکی از آنهاست، اوضاع خوبی نداریم. کلاً اگر آدم‌ها احساس تنهایی و غربت می‌کنند، این دیگران هستند که مسئولیت اجتماعی خودشان را آنطور که باید انجام نداده‌اند و تلاش نکرده‌اند یاد بگیرند و با افرادی که تفاوت دارند تعامل داشته باشند.

ادارات و نهادها خدمات مناسب را ارائه می‌دهند؟

خیلی کم. اصولاً در اقلیت واقع شدن برای آدم محدودیت و تنگنا به وجود می‌آورد. این اقلیت می‌تواند قومی، مذهبی، زبانی یا هرچیز دیگری باشد. وقتی که گروهی در اقلیت قرار می‌گیرند در سیاست‌های کلان کشور یا دیده نمی‌شوند یا کمتر دیده می‌شوند. در یک کشور آنقدر مسائل مختلف وجود دارد که باعث می‌شود مطالبات اکثریت در اولویت قرار می‌گیرند و اقلیت‌ها در اولویت‌های آخر قرار می‌گیرند. ناشنواها هم همینطور. به خصوص اینکه ناشنوایی معلولیتی است که خیلی بروز بیرونی ندارد. ما جامعه نابیناها را هم از روی ظاهرشان و هم از روی عصای سپیدشان تشخیص می‌دهیم، یا کسی که روی ویلچر نشسته و انواع معلولیت‌هایی که بروز بیرونی دارد را به نحوی متوجه می‌شویم و با او بهتر برخورد می‌کنیم، ولی به این دلیل که ناشنوایی با چشم دیده نمی‌شود معمولاً افراد ناشنوا آسیب‌ها و مسائل و مشکلات زیادی در سطح شهر دارند. من به چشم خودم دیده‌ام که راننده‌ای بوق زده و فرد ناشنوا کنار نرفته و به همین دلیل مورد هجوم بد و بیراه راننده دیگر قرار گرفته است. چرا؟ چون ناشنوایی من دیده نمی‌شود.

لازم نیست یک‌سری کلمات کلی در برنامه‌های پربیننده‌ای مثل خندوانه آموزش داده شود تا همه مردم ایران با یادگیری آن بیست سی کلمه بدانند در مواجهه با یک فرد ناشنوا باید چه کار کنند؟

این اتفاق خوبی است ولی نه از این جهت که همه مردم زبان اشاره را یاد بگیرند. این خیلی ایده آل است که در جامعه‌ای این اتفاق بیفتد. ولی خوب است این فرهنگ در جامعه اشاعه پیدا کند و مردم بدانند که افرادی با این ویژگی هم وجود دارند و باید حق و حقوق آنها رعایت شود. این خیلی مهم است. برنامه‌هایی که پربیننده هستند، به خصوص در تلویزیون، این رسالت را به دوش دارند. آنها باید به مردم بگویند یک درصد احتمال بدهید آن کسی که صدای بوق ماشین شما را نمی‌شنود ناشنوا باشد. واقعاً ما چقدر در فیلم و سریال‌ها و در رسانه‌های جمعی‌مان می‌بینیم که مسائل این قشر مطرح شود و از حضور این افراد استفاده درست شود؟ اتفاقاً اوضاع برعکس است، یعنی صداوسیما به جامعه کلیشه‌های غلط می‌دهد. مثلاً در یک سریال نشان می‌دهد انسانی که کلاهبرداری کرده در نهایت خدا به کمرش می‌زند و ویلچرنشین می‌شود! یعنی ویلچرنشینی را عقوبت گناهی نشان می‌دهد که آن فرد مرتکب شده است.

جذابیت زبان اشاره برای شما چیست؟

زبان اشاره جذابیت‌های خیلی زیادی دارد. اولاً اینکه جنبه‌های نمایشی دارد. خود ما آدم‌های شنوا هم خیلی وقت‌ها بدون اینکه نیت داشته باشیم داریم از زبان اشاره استفاده می‌کنیم. شما می‌توانید در پنجاه متری من بایستید و دستتان را طوری بگیرید که من بفهمم منظورتان تلفن است. یعنی یک نفر زنگ می‌زند یا باید به کسی تلفن کنم. همه اینها زبان اشاره است ولی خودمان نمی‌دانیم که داریم از آن استفاده می‌کنیم. برای من این جذابیت هم وجود دارد که می‌توانم با یکسری آدم‌های جدید ارتباط برقرار کنم و در من احساس خوبی به وجود می‌آورد. خیلی وقت‌ها پیش می‌آید که وقتی در کتابخانه خودمان می‌خواستم برای بچه‌های شنوا قصه بگویم، بازهم قصه‌ام را به زبان اشاره گفته‌ام. بچه‌ها هم این را دوست دارند. یعنی یک عالمه از بچه‌های شنوای مرکز ما دوست دارند که قصه را به زبان اشاره بشنوند و خودشان هم با علاقه زبان اشاره را یاد می‌گیرند. یک جاهایی هم من و همکارانم می‌توانیم یواشکی به زبان اشاره صحبت کنیم تا دیگران متوجه نشوند که ما درباره چه چیزی حرف می‌زنیم! می‌خواهم بگویم بازی‌ها و جذابیت‌های این‌طوری هم هست که برای ما جذاب است.

برای من یکی از جذابیت‌های زبان اشاره این است که انسان را به یک نوع سکوت درونی می‌برد. اینکه انسان با سکوت خودش و بدون هیاهو حرف خودش را بزند برایم جذاب است. برای شما هم همینطور است؟

اگر به من اجازه بدهید می‌خواهم به قضیه حال و هوای شاعری و احساسی ندهم! خیلی واقعی به مسأله نگاه کنیم. چون اینها هم جزو کلیشه‌های غلطی است که رسانه و جامعه و.. تولید و منتشرش می‌کنند. مثلاً می‌گویند «بابا بهتر که نمی‌شوند. این‌همه بوق و سر و صدا و فلان!». این‌جوری نیست. به نظر من حتی شنیدن آلودگی‌های صوتی هم بعضی وقت‌ها خوب و جذاب است. یکی دیگر از کلیشه‌های بسیار غلط این است که می‌گویند اگر خدا شنوایی را از این گرفته حتماً چیزهای دیگری به او داده یا حس‌های دیگرش را قوی‌تر کرده که بازهم ز این خبرها نیست، بلکه او چون شنوایی ندارد خودش حواس دیگرش را تقویت کرده تا خلأ را پر کند.

کودکان ناشنوا تنها زبان اشاره را می‌آموزند؟

بچه‌ها در مدارس ناشنوان به صورت رسمی از زبان اشاره استفاده نمی‌کنند. تأکید بیشتر روی لبخوانی بچه‌هاست. توجیه این کار هم این است که این بچه‌ها قرار است بعداً در جامعه زندگی کنند و چون افراد جامعه بلد نیستند با زبان اشاره با آنها صحبت کنند، بهتر است که ناشنوایان بتوانند خوب لب‌خوانی کنند و با حرکت لب‌هاشان منظورشان را برسانند. ولی زبان اشاره به عنوان یک وسیله کمک آموزشی همیشه استفاده می‌شود. ما برای آموزش کودکان ناشنوا روشی به اسم «ارتباط کلی» داریم که شامل زبان اشاره، لب‌خوانی و میمیک صورت و حرکات بدن است. مجموعه اینها را یک معلم به کار می‌گیرد تا اهداف آموزشی‌اش را جلو ببرد. یک تفاوت که درباره بچه‌های شنوا و ناشنوا وجود دارد این است که ما افرد شنوا لغات را از طریق شنیدار یاد می‌گیریم و چون کودکان ناشنوا این قابلیت را ندارند، دایره لغات‌شان محدود است. یعنی اگر یک بچه سه ساله شنوا ۷۰۰ تا کلمه بلد است، همان بچه سه ساله ناشنوا ۲۵۰ تا کلمه بلد است. در نتیجه یکی از چیزهایی که معلم بچه‌های ناشنوا باید حواسش باشد این است که قصه‌ای نگوید که کودک ناشنوا به خوبی آن را متوجه نشود. کسانی که با ناشنوایان سر و کار دارند باید به این نکات دقت کنند. اگر ما به این مسائل دقت کنیم ناشنوایان دیگر تنها نخواهند بود.

خود کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان چقدر توانسته در تولید و آماده‌سازی کتاب‌ها، بازی‌ها، محصولات و آموزش‌های مناسب برای ناشنوایان موفق باشد؟

واقعیت این است که کانون هم هنوز خیلی جای کار دارد ولی این روند در کانون شروع شده و چندسال است که کانون دارد کتاب‌های بریل برای بچه‌های نابینا چاپ می‌کند و کتاب‌آواها را تولید می‌کند که کتاب‌های صوتی مناسب بچه‌های نابینا است. همچنین یکسری وسایل بازی و سرگرمی هست که کانون درحال مناسب‌سازی و تولید آنها برای بچه‌های معلول است. یک کار مهم کانون هم این است که مدام نیروهایی که با این بچه‌ها کار می‌کنند را آموزش می‌دهد و آنها را به روز نگه می‌دارد تا بتوانند راحتتر و بهتر با این بچه‌ها ارتباط بگیرند.

به عنوان سوال آخر اگر کسی بخواهد زبان اشاره را یاد بگیرد، جایی برای آموزش وجود دارد؟

بله. فکر می‌کنم بهزیستی این کار را برای علاقه‌مندان انجام می‌دهد و دوره‌های آموزشی برای یادگیری زبان اشاره دارد.

*نویسنده: جواد شیخ الاسلامی

کد خبر 5360465

منبع: مهر

کلیدواژه: ناشنوایان ناشنوایی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان جبار باغچه بان صفحه اول روزنامه ها دکه روزنامه مطبوعات ایران پادکست رژیم صهیونیستی افغانستان بازار تهران کودکان فلسطین فتنه 88 ناشنوایان جنبش حماس هفته بسیج صفحه اول روزنامه های ورزشی بچه های نابینا زبان اشاره زبان اشاره زبان اشاره بچه ها برای بچه کتاب ها آدم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۷۰۷۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیلتس چیست؟

طبق آخرین گزارش در اردیبهشت سال ۱۴۰۳، هزینه آزمون آیلتس به مبلغ ۸ میلیون و ۸۹۰ هزار تومان رسید. آزمون آیلتس مهارت‌های زبان شما را به چالش می‌کشد و مانند دوی ماراتن، گاهی لذت‌بخش است و گاهی نفستان را می‌گیرد.

در این مطلب، به بررسی آزمون آیلتس و کاربرد آن پرداختیم. همچنین گام‌به‌گام برای پیمودن این ماراتن شما را راهنمایی خواهیم کرد.

آیلتس چیست؟ سفری بین‌المللی به دنیای زبان انگلیسی

آیلتس (IELTS) مخفف International English Language Testing System آزمون بین‌المللی برای تعیین سطح انگلیسی است و به عنوان معتبرترین آزمون زبان انگلیسی در دنیا شناخته می‌شود و برای مهاجرت تحصیلی یا کاری به بسیاری از کشورها، نیاز است مدرک آن را ارائه دهید. بالاترین نمره این آزمون نمره ۹ است.

کاربرد آزمون آیلتس چیست؟ کابوس پرمشقت یا فرصت کسب مهارت

اولین و آشناترین کاربرد آزمون آیلتس، تحصیل در دانشگاه‌های برتر دنیا است. شما برای مهاجرت به بسیاری از کشورها یا اشتغال در شرکت‌های بین‌المللی لازم است نمره آیلتس ارائه دهید. به‌عبارتی، مدرکی است که ازطریق آن می‌توانید سطح زبان خود را نشان دهید. فرقی نمی‌کند هدفتان مهاجرت به کشور انگلیسی‌زبان است، قصد ادامه تحصیل در دانشگاه‌های برتر دنیا را دارید یا برای ارتقای شغلی در یک شرکت بین‌المللی اقدام کردید؛ آیلتس کلید طلایی رسیدن به آرزوهایتان است.

انواع مختلف آزمون آیلتس چیست؟

دنیای آیلتس دو مقصد اصلی دارد که براساس هدفتان می‌توانید یکی از آن‌ها را انتخاب کنید:

آیلتس آکادمیک

این آزمون برای کسانی است که قصد تحصیل در دانشگاه‌های برتر دنیا یا کار در محیط‌های آکادمیک را دارند. سوالات این آزمون در سطح دشوارتر یا به‌اصطلاح آکادمیک هستند و نیاز به دانش تخصصی در زمینه‌های مختلف دارند.

آیلتس جنرال

این نوع آیلتس برای کسانی مناسب است که قصد مهاجرت به کشورهای خارجی یا کار در محیط‌های غیرآکادمیک را دارند. سوالات این آزمون در سطحی ساده‌تر هستند و بر مهارت‌های روزمره زبان انگلیسی تمرکز دارند.

از نظر نوع ارائه آزمون آیلتس، آن را می‌توانید به یکی از دو صورت زیر ارائه دهید:

آزمون کتبی

این نوع آزمون به‌صورت سنتی با استفاده از کاغذ و قلم در موسسات برگزاری آزمون برگزار می‌شود. هم اکنون برای شرکت در آیلتس کاغذی نیاز است به یکی از کشورهای آزمون‌ گیرنده همسایه مانند ترکیه یا ارمنستان سفر کنید.

آزمون کامپیوتری

در این نوع آزمون، سوالات روی صفحه نمایش کامپیوتر ارائه می‌شوند و پاسخ‌ها نیز به‌صورت الکترونیکی ثبت می‌شوند. برای این آزمون کافی‌است به مراکز آزمون آیلتس در تهران یا شهرهای بزرگ اقدام کنید.

ساختار آزمون آیلتس چگونه است؟

مسیری که در آزمون آیلتس پیش‌رویتان است، ۴ مرحله دارد. با گذراندن این ۴ مرحله می‌توانید نفس راحتی بکشید:

مهارت خواندن (Reading)

در این بخش، شما با انواع مختلف متن‌های انگلیسی، روبرو می‌شوید. برای پاسخ به سوالات این بخش لازم است متن هارا با تکنیک های خاصی بخوانید . سوالات این بخش شامل انواع مختلفی مانند صحیح و غلط، پر کردن جاهای خالی، تطبیق عنوان و موارد دیگر است.

مهارت نوشتن (Writing)

در این بخش، لازم است دو Essay(مقاله) با موضوع مختلف به زبان انگلیسی بنویسید. موضوعات این بخش معمولا شامل موضوعات عمومی و تخصصی‌ است. برای موفقیت در این بخش، باید بتوانید ایده‌های خود را به‌طور واضح بیان کرده و آن‌ها را بسط دهید، مثال بزنید، از گرامر و واژگان صحیح استفاده کنید و به نکات نگارشی زبان انگلیسی توجه کنید. اغراق نیست اگر بگوییم نمره ۸ به بالا گرفتن در این مهارت گاو نر می‌خواهد و مرد کهن.

مهارت صحبت کردن (Speaking)

در این بخش، شما باید در یک مصاحبه با یک ممتحن انگلیسی‌زبان شرکت کنید. در این مصاحبه، شما به سوالات مختلفی در مورد موضوعات مختلف پاسخ خواهید داد و از علایق، تجربیات و نظراتتان صحبت می‌کنید. برای موفقیت در این بخش، لازم است به‌طور روان و واضح صحبت کنید، از گرامر و واژگان صحیح استفاده کرده و به سوالات ممتحن به‌طور کامل و دقیق پاسخ دهید. فراموش نکنید حفظ کردن پاسخ سوالات احتمالی ممتحن کار هوشمندانه‌ای نیست؛ زیرا ممتحن با سنجش همه‌جوره سطح اسپیکینگ شما ممکن است غافلگیرتان کند.

مهارت شنیدن (Listening)

در این بخش، شما باید به مکالمات و گفتارهای مختلف انگلیسی به لهجه‌های مختلف گوش دهید و به سوالات مربوط به آن‌ها پاسخ دهید. سوالات این بخش شامل درک ایده اصلی، یافتن اطلاعات خاص، تکمیل جملات و موارد دیگر است. برای موفقیت در این بخش، لازم است سطح شنیداری و واژگان قوی داشته باشید.

جای نگرانی نیست. شما با شرکت در کلاس‌های آیلتس می‌توانید تکنیک‌های تست‌زنی این آزمون را یاد بگیرید.

برای آزمون آیلتس از کجا شروع کنیم؟

اکنون که کفش آهنی‌تان را به پا کردید تا از هفت خان آیلتس بگذرید، نیاز است نقشه راهی داشته باشید. برای شرکت و ثبت نام آیلتس گام‌های زیر را پیش‌رو دارید:

گام اول: هدف خود را مشخص کنید

قصد دارید آیلتس آکادمیک بدهید یا جنرال؟ چه نمره‌ای موردنیازتان است؟ آیا تاریخ یا ددلاین مشخصی برای ارائه نتیجه آزمون دارید؟ با مشخص کردن این موارد، قدم مطمئن‌تری را در آغاز خواهید داشت.

گام دوم: سطح فعلی خود را بسنجید

در این مرحله می‌توانید با تعیین سطح بفهمید در زمینه آیلتس چند مَرده حلاجید. سپس براساس سطح زبانتان در کلاس‌های آمادگی برای آزمون آیلتس شرکت کنید. اگر از اساتید و کارکشتگان این مسیر بپرسید به شما توصیه خواهند کرد وقت خود را با شیوه خودخوان هدر ندهید. هرچند روش خودخوان نیز ممکن است روی برخی افراد با سطح زبان مناسب نتیجه مثبت داشته باشد، اما معمولا طی کردن مسیر آیلتس بدون راهنما وقت تلف کردن است.

گام سوم: خودتان را برای روز آزمون آماده کنید

با تسلط بر منابع تخصصی و اصلی آیلتس، همه‌جوره خودتان را آماده کنید. نیازی نیست استرستان را با دنبال ۱۰۰ منابع برای خواندن بیشتر کنید. روی دو سه منابع اصلی مانند کمبریج، ویدیوهای سایمون و لیز و منابع منتخب و پیشنهادی از اساتید معتبر آیلتس تمرکز کنید.

گام چهارم: قبل از آزمون اصلی،خود را محک بزنید

زمانی که احساس کردید به سطح آمادگی قابل توجهی رسیدید، سراغ آزمون‌ و تست‌های آیلتس بروید. در مسیر خواندن برای محک خودتان قبل از آزمون اصلی می‌توانید امتحان ماک بدهید. ماک آزمون شبیه‌سازی آیلتس است و سوالاتی مشابه امتحان اصلی دارد.

گام پنجم: با اعتماد به نفس و مطمئن در آزمون شرکت کنید

به غول مرحله آخر رسیدید. تلاش چند ماهه شما قرار است در این آزمون نتیجه دهد. اگر از ماه‌های قبل برای کنترل استرس و افزایش اعتماد به‌نفستان در مسیر کسب مهارت آیلتس اقدام کرده باشید، در این مرحله می‌توانید عملکرد رضایتمندانه‌ از خودتان داشته باشید و مدال افتخار کسب نمره موردنظرتان در آزمون آیلتس را به گردنتان بیندازید.

کد خبر 751071